همسرداری به سبک عاشورا
افراد بسیار زیادی از هر مسلکی در طول تاریخ پیوندی به نام ازدواج را تجربه کرده اند، در دین مبین اسلام نیز زنان و مردانی یافت میشود که پله‌های پایانی را در نردبان کمال این پیوند مقدس پیموده‌اند.
در کانون خانواده‌ی اسلامی زن و شوهر به هم کمک می‌کنند و عمده‌ی کمک این که زن و شوهر یکدیگر را به ماندن در راه خدا کمک کنند، در دینداری، در حفظ سلامت فکری و عملی یکدیگر به هم کمک کنند و پاسبان معنوی و روحی یکدیگر باشند، زن‌هایی هستند که مردها را بهشتی می‌کنند، زن‌هایی هم هستند که مردها را اهل جهنم می‌کنند و همینطور، مردهایی هستند که زن‌های خودشان را بهشتی می‌کنند، مردهایی هم هستند که زن‌هایشان را جهنمی می‌کنند. تاریخ آینه‌ی صادقی‌ست از این نوع زندگی ها وبرعکس.
یکی از مصادیق عاشورایی از این زوج‌های تاریخی، شهید دلیر عاشورا و کربلا زهیر بن قین و همسر جلیله ایشان دلهم است و دلهم داستان کربلا، دستی بود برای جلوگیری از سقوط زهیر در نابودی دین و دنیا و اینطور بود که زهیر بن قین در سال شصت هجری به مقصد فریضه حج، همراه همسر و گروهی از یارانش، کوفه را ترک کرد. او، پس از انجام فریضه حج، مکه را ترک گفت و رهسپار کوفه شد.
زهیر و یارانش آنقدر تند می‌رفتند که در کوتاه‌ترین زمان نزدیک منزلگاه رسیدند. آنها همواره می‌کوشیدند که قدری دورتر از محل استقرار موقت امام حسین(علیه‌السلام) فرود آیند. امام و یارانش در محلی به نام «زرود» فرود آمدند و چادرهای خود را برپا ساختند.
کاروان زهیر از راه رسید، اما چون دورتر از چادرهای امام جایی مناسب نیافت، چادرهای خود را در همان حوالی برپا ساخت. شیخ عباس قمی می نویسد: «از گروهی از قبیله «فزاره» و «بجیله» چنین روایت شده است: هنگام مراجعت از مکه، با زهیر بن قین بجلی همراه بودیم. در منازل، که به حضرت امام حسین(علیه‌السلام) می رسیدیم، از او دوری می کردیم; زیرا سیر با آن حضرت را دوست نمی داشتیم. ناگزیر هرگاه امام حرکت می کرد، زهیر می ماند و هرگاه آن حضرت توقف می کرد، زهیر به راه می افتاد. در یکی از منازل، آن حضرت در طرفی منزل کرد و ما نیز ناگزیر در طرف دیگر فرود آمدیم. هنگامی که مشغول غذا خوردن بودیم، ناگاه رسولی از طرف امام حسین(علیه‌السلام) آمد و پس از ابراز سلام، به زهیر گفت: ابا عبد الله(علیه‌السلام) تو را می‌خواند. ما از نهایت حیرت لقمه‌هایی که در دست داشتیم، افکندیم و لحظه‌ای ساکت و بی‌حرکت ماندیم، گویا پرنده ای بر سر ما نشسته است
. همسر زهیر، که دلهم نامیده می شد، به زهیر گفت: سبحان الله، فرزند پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) تو را می‌طلبد و تو در رفتن درنگ می‌کنی… برخیز و نزدش شتاب، ببین چه می‌فرماید. زهیر برخاسته، خدمت حضرت رفت و زمانی نگذشت که شاد و خرم، باچهره بر افروخته، نزد همسر و یارانش باز گشت. بی درنگ دستور داد خیمه‌اش را برکنند و نزدیک سراپرده‌های آن حضرت برپاسازند و زهیر یار گودی و سختی و بی آبی و غم حسین(علیه‌السلام) شد و عالمی در حسرت او ماند و او با نهیب دلهمش اسب این خوشبختی تاریخی را هی کرد». [1]
و همانطور که دلهم‌های تاریخ تکرار می‌شوند و مدافعان حرم را راهی میدان نبرد می‌کنند، چه خوب است تلاش کنیم به همان میزان که برای لباس ظاهریمان ارزش قائلیم، برای لباس باطنمان هم نگران باشیم و مصداق این آیه باشیم،«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنفُسَكُمْ وَأَهْلِيكُمْ نَارًا وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ عَلَيْهَا مَلَائِكَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَّا يَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ [تحریم/6] ای کسانی که ایمان آورده‌اید خود و خانواده خویش را از آتشی که هیزم آن انسان‌ها و سنگ‌هاست نگه دارید؛ آتشی که فرشتگانی بر آن گمارده شده که خشن و سخت‌گیرند و هرگز فرمان خدا را مخالفت نمی‌کنند و آنچه را فرمان داده شده‌اند (به طور کامل) اجرا می‌نمایند».
پی‌نوشت: [1]. نخستين گزارش مستند از نهضت عاشورا/ ترجمه وقعة الطفّ،